Gerinerek yatağından kalktı. Duyduğu ıslık sesi gülümsemesine neden oldu. Uzanıp aldığı sabahlığı artık iyice irileşen karnını gizleyemiyordu. Minik kızını kucağına alacağı günü iple çekiyordu. Doğuma kalan son iki hafta iyice gözünde büyüdü. “Umarım kahvaltı hazırdır” diye düşündü.
Mutfağa doğru “portakal suyumu unutma hayatım” diye seslendi. Mutfaktan gelen ses suçunu ele veriyordu. “Portakal almayı unutmuşum.” Bunu duyunca hafifçe gülümsedi. “Çöpü çıkarmayı da unutmadın inşallah, balık kalıntıları kötü kokar biliyorsun.” Mutfaktan önce bir iç çekiş sonra da açılan kapının sesi duyuldu. Kapı kapandı. Adamın sesi tekrar duyuldu; “şimdi çıkardım hayatım, merak etme.”
Kadın kendi kendine “bir çöp atmayı bile hatırlamayan bir adamla neden evlendim ki?” diye mırıldandı. “Bizim hayatımızın en anlamlı sözü çöpü çıkarmayı unutma. O çöp mutfakta kaldıkça aynı ilişkimiz gibi eskiyecek, kokacak ve etrafa zarar verecek. Ve ilişkimizi bu minik bebek bile kurtaramayacak. İlişkimizin atıldığı çöplükte oda zarar görecek” gözlerinden akan yaşları parmakları ile sildi ve banyoya girdi. Aynaya baktı. Gözlerindeki umutsuz bakıştan hoşlanmadı. Yüzünü yıkadı. Dişlerini fırçaladı.
Her sabah yaptığı gibi tartıya çıkıp kilosundaki değişikliğe baktı. Bugün tartı 65 kiloyu gösteriyordu. Buna sevindi. “En azından doğumdan sonra forma girmekte zorlanmayacağım” diye düşündü. Aynada kendine gülümsedi. Kendine gülümseyebildiği sürece her şeyi yoluna koyabileceğini düşünerek mutfağın yolunu tuttu.
TÜRKMEN İŞCAN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
