Oradayım.
İskelenin en ucunda, en sonda. Sınırda…
Ne ileri ne geri.
Denizin serinliğini hissediyorum, duruluğunu, sonsuzluğunu bir yandan, bir yandan zeminin dayanılmaz emniyetini.
Kollarım açık denize karşı.
Arkamda biri var. Ellerini belimde kenetlemiş.
Güvenliğim tarafından noksansız…

Oradayız.
İskelenin en ucunda, en sonda…
Ne ileri ne geri.
Ya ikimiz de düşücez maviye ya olduğumuz yerde kalıcaz, sıkıcı… Açma sakın ellerini.
Küçük bir esintide düşer miyiz sence?
Buna değer belki de.

Oradalar.
İskelenin en ucunda, en sonda...
Ne ileri ne geri derken öndeki atlıyor suya.
Arkadaki açıyor ellerini istemsiz bir şekilde.
Atlayanın arkasından bakakalıyor.
Atlayan bir türlü yere ulaşmıyor, düşmüyor .
Arkada kalan da atıyor kendini yapacak başka hiçbir şeyi olmadığı için.
Sırf bunun için…

Ordasınız…
Denizin en dibinde. En uçta. En sonda.
Ne ileri ne geri.
Koyu karanlıkta korkmuyorsunuz hiçbir zaman, hiçbir şeyden…
Seviyorsunuz yalnızlığı. Karanlığı.
İstiyorsunuz ki özgür olasınız.
Hem belinizde eller kenetlensin hem de uçun istiyorsunuz.

Böyle bir özgürlük istediğiniz:
Ne ileri ne geri...

Çalıyor; Sezen Aksu – İstanbul Hatırası
http://fizy.com/tr#s/1lt2v0

http://demetozgeaykan.blogspot.com/

DEMET ÖZGE AYKAN
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >