Çok güzel bir kadın...
Onu, Türkiye’den çok uzaklarda, adını vermek istemediğim bir ülkede, bir gece vakti bir marina restoranının deniz kenarına atılmış masa ve iskemlelerinde arkadaşlarıyla otururken görmüştüm...
O gece bir davetten çıkmış, davetin resmiliğinin üzerime sindirdiği ağırlığı hafifletmeye çalışıyordum...
Resmi davetlerden sıkılırdım ve her resmi davet sonrası, kendimi bulmak için bir parça özgürleştirirdim...
O özgürleştirme saatlerinden birinde tanıdığım bir restoran sahibinin arkadaşı olarak tanıştırıldım...
İlk söylediğim şey “bir kadının ancak bu kadar güzel olabileceğiydi...”
Bunu kendisine değil, içime söyledim...
Gecenin ve denizin lacivertinde kendisi de her şeyiyle lacivert olan bir kadındı...
Bu kadar güzel kadınlar belayı da mutlaka yanlarında taşırlardı...
Ya başlarında, ya yanlarında, ya geçmişlerinde bir bela mutlaka olurdu...
Hiçbir taraflarında bela olmazsa bilirdiniz ki kendileri başlı başına bir beladırlar...
Onunla konuşurken, içime de şöyle mırıldandığımı hatırlıyorum: “Yürü oğlum yoluna, bulaşma belaya...”
***
Otokontrolümü sağladığımı hatırlıyorum o gece...
Fazla bulaşmadan sıyrıldığımı anımsıyorum marinanın deniz kenarı restoranından...
Arkama fazla bakmadan evimin yolunu tuttuğumu hatırlıyorum, insanı delen bakışların arasından...
Hemen bilincimden sildiğimi, nispi belalardan uzaklaştığımı hayırlı bir hayata dümen kırdığımı anımsıyorum...
Taa ki bir dahaki karşılaşmaya dek...
Tesadüfi olan o ikinci karşılaşma, ne tesadüf ki ev taşıdığım ve yeni bir evde yeni bir hayata hazırlandığım ilk günün akşamıydı...
Nihayet yıllar sonra yine deniz kenarına geçmiştim ve denizleri fethedecektim...
Nah fethedecektim!!!
O hayatımda gördüğüm en güzel kadınlardan biri olan güzel lacivert kadınla ikinci ve üçüncü tesadüfler hayatı başka yerlere götürdüler...
Annesinin ve erken yaşta kaybettiği babasının tek çocuğuydu...
Müthiş güzeldi...
Her güzel kadın gibi güzelliğinin farkındaydı...
Güzelliğinin beğenilerinden fışkırmış bir güvenle, güzelliğin kadersizliğinden oluşmuş bir hüznün tam orta yerinde duruyordu...
Her çok güzel kadın gibi beğenildiğinin farkındaydı ve bu onu güvenli ve hatta şımarık yapıyordu...
Ama her güzel kadın gibi, kadersizliğinin de farkındaydı, bu onu hüzünlü ve mutsuz yapıyordu...
***
Aşkın ateş kıvılcımları çıtırdıyordu ve ikibuçuk yıllık ateşli aşk başlıyordu...
Çok güzel bir kadının, kendinde her hakkı gören sonsuz güvenin yarattığı huysuzluklarla, güzelliğin kadersizliğinin hüznünü ilk kez onda açıkça yaşadım...
Güzeller kadersiz oldukları için mi mutlu olamıyorlardı, yoksa kadersiz olduklarına inandıkları için mi kadersizlik gelip onları buluyordu bilmiyorum, ama mutlulukla güzellik ne yazık atbaşı gitmiyordu...
Onun için aralarında “Allah çirkin şansı versin” derlerdi...
Güzel lacivert kadınla 2.5 yıl süren ilişki biterken “bir daha birbirimizi hiç görmeyeceğimizi” sanıyorduk...
Bittikten sonra öyle şeyler yapmış, öyle kadınsı intikamlar almaya çalışmıştı ki...
O zamanlar bilmiyordum, kadınların ayrıldıktan sonra aldıkları intikamları...
O intikamlarla acıtmaya çalıştıkları insanları...
Bütün intikamları aldı, ama hâlâ içinde sevgi kaldı...
O güzel lacivert kızı gördüğüm lacivert marina gecesinin üzerinden 17 yıl geçmiş...
İki hayatın üzerinden neler neler geçmiş...
Şimdi ara ara buluşup bir yerlere gidiyoruz sohbet ediyoruz onunla...
O günler mi güzeldi bugünler mi?..
Bilmem ikisi de güzel...
Birinde heyecan, diğerinde huzur...
Öncekinde aşk, şimdikinde sevgi...
Eskisinde çatışma, şimdikinde dostluk...
Ne olursa olsun çok güzel bir arkadaşlık!!!
Reha Muhtar
rmuhtar@gazetevatan.com
REHA MUHTAR
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
