Karanlık evde yankılandı, ard arda üç kez, eskiden kalma kapının zili. Siyah beyaz karolu koridorun duvarlarında ilerleyen o zırıltı, evin içine doğru uzandı ve yatak odasının kapalı kapısına kadar ilerleyip, keskin bir inatla kapıya karşı koydu. Amacı belliydi onun. Kendisini, soluk duvara doğru yatmakta olan kadına duyurmak istiyordu. Saçlarına sızmalıydı. Teninde titremeliydi. Varlığını hissettirdiği gibi onun kulağına ses etmeliydi.

…

Sesi duyan kadın kısık gözlerle loş karanlıkta beyazlığıyla parlayan kapıya doğru başını çevirdi. Yanlış duymamıştı aslında, bir rüyada da değildi. O esnada dalgalı saçlarını yana doğru atıverdi. Üzerini örten ağırlığı fırlattığı gibi yataktan kalktı. Ezbere hareket eden küçük ayakları onu, topuklarını yere vura vura koridorda yürütmeye başlattı. Bir yandan yürüyor, bir yandan da üstüne kusursuz vücudunun çıplaklığı örten ince bir gecelik geçiriyordu. Çalan bu zili tanıyordu kulakları. Düğmeye basan el yabancı değildi sanki. Üst kat komşusunun merdivendeki ayak sesini bile tanırdı. Hal böyle olunca zile basışından bile tanıması doğaldı, kimin kim olduğunu. Mandallı kilidi çevirip, usulca araladı kapıyı. Daha az önce çalan zilin etkisi devam ediyordu aslında, ta ki karşısında dikilmiş duran adam sert ve özlem dolu bir sesle adını mırıldayana kadar.

…

“ Kapatma! ” dedi adam karşısındaki tanıdığı yüze. Kadın; “ Akşamları çok koştum bu zil için. Sen eve benden sonra gelirdin hep, bense o sıra duştan yeni çıkmış ya da mutfakta bir şeyler hazırlamakla meşgul olurdum. Yorgun ama bana gülümseyen bir yüzle karşılaşacağımı bilirdim. Oysa bir gün geldi ve sen o zili çalmadın. Sebepsizce, anlamsızca… Bekledim, bekledim. Ardından devam eden günlerde de yoktun. Aklıma binbir türlü soru geliyor, fikir yürüttüğüm ama cevabını senden alamadığım. Aynı kelimesinden mi sıkıldın? Benden mi ya da birliktelikten mi bıktın? Yol yürümek miydi seni yoran? Hayatın, doğup ısıtan güneşi, yüzünü gösterip ardından da giden ayı mı rota tuttu? Oysa onlar şahitti. Sen onları farklı algıladın, bense daha farklı! Konuşmaya da yüzün yok. Sadece kapatma diyebiliyorsun. Kapanmayacak olan ne? Ama bunu bile cümle haline getiremiyorsun. Herşeyden daha da önemlisi sen bana hiçbir soru sormuyorsun. Bence beslediğin, günü gelince doydu. Seni bitiren de o kişi oldu! Sen de şaşkına döndüğün için senin sığınağın bu zil oldu. Hayret! Bu düğmeye kırmızı bir çerçeve de takmamıştım ki.”

…

“ Şu an hayatımın eşiğindesin. Bir adım atmana müsaade edersem başlarsın, etmezsem bitersin! Her ne kadar karar senin gibi gözükse de aslında bu karar benim. Ve senin tek merak ettiğin affedip, affetmeyeceğim. Oysa tek bir gerçek var. Bu kapı senle ya da sensiz illa ki kapanacak! Ama şimdi karanlıkta sessizlik var, rahatsız olmasın komşular. ”

ADİL GÜRPINAR
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >